A Las Flores De Heidelberg
José Rizal
Id a mi patria, id, extranjeras flores,
sembradas del viajero en el camino,
y bajo su azul cielo,
que guarda mis amores,
contad del peregrino
la fe que alienta por su patrio suelo!
id y decid ... decid que cuando el alba
vuestro cáliz abrió por vez primera
cabe el Neckar helado,
le visteis silencioso a vuestro lado
pensando en su constante primavera.
Decid que cuando el alba,
que roba vuestro aroma,
cantos de amor jugando os susurraba,
él tambien murmuraba
cantos de amor en su natal idioma;
que cuando el sol la cumbre
del Koenigsthul en la mañana dora
y con su tibia lumbre
anima el valle, el bosque y la espesura,
saluda a ese sol aún en su aurora,
al que en su patria en el cenit fulgura !
y contad aquel día
cuando os cogía al borde del sendero,
entre ruinas del feudal castillo,
orilla al Neckar, o a la selva umbria.
Contad lo que os decía ,
cuando, con gran ciudado
entre las páginas de un libro usado
vuestras flexibles hojas oprimía.
Llevad, llevad, oh flores !
amor a mis amores
paz a mi país y a su fecunda tierra,
fe a sus hombres, virtud a sus mujeres,
salud a dulces seres
que el paternal, sagrado hogar encierra ...
Cuando toqueis la playa,
el beso os imprimo
depositadlo en ala de la brisa,
por que con ella vaya
y bese cuanto adora, amo y estimo.
Mas ay llegáreis flores,
conservaréis quizas vuestras colores,
pero lejos del patrio, heroico suelo
a quien debéis la vida:
que aroma es alma, y no abandona el cielo,
cuya luz viera en su nacer, ni olvida.
To the Flowers of Heidelberg
by José Rizal
(A Translation from the Spanish by Nick Joaquin)
Go to my country, go, O foreign flowers,
sown by the traveler along the road,
and under that blue heaven
that watches over my loved ones,
recount the devotion
the pilgrim nurses for his native sod!
Go and say say that when dawn
opened your chalices for the first time
beside the icy Neckar,
you saw him silent beside you,
thinking of her constant vernal clime.
Say that when dawn
which steals your aroma
was whispering playful love songs to your young
sweet petals, he, too, murmured
canticles of love in his native tongue;
that in the morning when the sun first traces
the topmost peak of Koenigssthul in gold
and with a mild warmth raises
to life again the valley, the glade, the forest,
he hails that sun, still in its dawning,
that in his country in full zenith blazes.
And tell of that day
when he collected you along the way
among the ruins of a feudal castle,
on the banks of the Neckar, or in a forest nook.
Recount the words he said
as, with great care,
between the pages of a worn-out book
he pressed the flexible petals that he took.
Carry, carry, O flowers,
my love to my loved ones,
peace to my country and its fecund loam,
faith to its men and virtue to its women,
health to the gracious beings
that dwell within the sacred paternal home.
When you reach that shore,
deposit the kiss I gave you
on the wings of the wind above
that with the wind it may rove
and I may kiss all that I worship, honor and love!
But O you will arrive there, flowers,
and you will keep perhaps your vivid hues;
but far from your native heroic earth
to which you owe your life and worth,
your fragrances you will lose!
For fragrance is a spirit that never can forsake
and never forgets the sky that saw its birth.
(Translated from the Spanish by Nick Joaquin)
Sa Mga Bulaklak ng Heidelberg
Pumaroon kayo sa mutya kong bayang pinakamamahal,
O mga bulaklak na hasik sa landas niyong manlalakbay,
At doon, sa silong ng maaliwalas na langit na bughaw,
Sa mga mahal ko'y di nagpapabaya't laging nagbabantay,
Inyong ibalita itong pananalig na sa puso'y taglay
Ng abang lagalag na di lumilimot sa nilisang bayan.
Pumaroon kayo, inyong ibalitang madilim-dilim pa,
Kung kayo, sa bati ng bukang-liwayway, ay bumubukad na,
Sa pampang ng Neckar na lubhang malamig ay naroon siya,
At sa inyong tabi'y inyong namamasid na parang estatuwa,
Ang Tagsibol doong hindi nagbabago'y binubulay niya.
(
Inyong ibalitang kung sinisingil na ng bukang-liwayway
Ang buwis na bango ng inyong talulot pag ngiti ng araw,
Habang bumubulong ang bagong umagang halik ang kasabay
Ng "Kung inyo lamang nababatid sana yaring pagmamahal!"
Siya'y may bulong ding inaawit-awit sa katahimikan,
Kundiman ng puso na sa kanyang wika'y inyong napakinggan.
At kung sa taluktok niyong Koenigsthul ay humahalik na
Ang mapulang labi ng anak ng araw sa pag-uumaga,
At ang mga lambak, gubat at kahuya'y binubusog niya
Sa daloy ng buhay na dulot ng sinag na malahininga,
Yaong manlalakbay ay bumabati ring puspos ng ligaya
Sa araw, na doon sa sariling baya'y laging nagbabaga.
At ibalita rin na nang minsang siya'y naglalakad-lakad
Sa pampang ng Neckar ay pinupol kayo sa gilid ng landas,
Doon sa ang tanod ay ang mga guhong bakas ng lumipas,
Na nalililiman ng maraming punong doo'y naggugubat.
Ibalita ninyo kung paanong kayo'y marahang pinupol,
Pinakaingatang huwag masisira ang sariwang dahon,
At sa kanyang aklat ay ipinaloob at doon kinuyom,
Aklat ay luma na, datapuwa't kayo'y naroon pa ngayon.
Hatdan, hatdan ninyo, O pinakatanging bulaklak ng Rin,
Hatdan ng pag-ibig ang lahat ng aking nga ginigiliw,
Sa bayan kong sinta ay kapayapaan ang tapat kong hiling,
Sa kababaihan ay binhi ng tapang ang inyong itanim;
Pagsadyain ninyo, O mga bulaklak, at inyong batiin
Ang mga mahal kong sa tahanang banal ay kasama namin.
At pagsapit ninyo sa dalampasigan ng bayan kong irog,
Bawa't halik sanang idinarampi ko sa inyong talulot
Ay inyong isakay sa pakpak ng hanging doo'y lumilibot,
Upang sa lahat nang iginagalang ko't sinisitang lubos
Nawa'y makasapit ang halik ng aking pag-ibig na taos.
Maaaring doo'y makarating kayong taglay pa ang kulay,
Subali't ang bango'y wala na marahil at kusang pumanaw,
Wala na ang samyong sa talulot ninyo'y iningatang yaman,
Pagka't malayo na sa lupang sa inyo'y nagbigay ng buhay;
Iwing halimuyak ang inyong kaluluwa, at di malilisan
Ni malilimot pa ang langit na saksi nang kayo'y isilang.
(Isinalin sa Pilipino di kilala)
No comments:
Post a Comment